Testverslag van CoMod Carrera124 over de Carrera DIGITAL 132 BMW M3 DTM "M.Tomczyk, No.1" en "B. Spengler, No.7" (item no. 30661 & 30662)
Een sterke comeback
Technische gegevens:
Gewicht (compleet voertuig met magneten): 108 gram
Gewicht (body): 28 gram
Lengte incl. spoiler: 156 mm
Wielbasis: 86 mm
Spoorbreedte (vooras): 61 mm
Spoorbreedte (achteras): 61 mm
Prototype voertuig:
In 2010 werd aangekondigd dat BMW van plan was om na een afwezigheid van 20 jaar terug te keren in de DTM voor het seizoen 2012. Daardoor werd 2011 een overgangsseizoen waarin de auto's van 2008 en 2009 voor het laatst werden gebruikt en Audi en Mercedes ook voor het laatst in een rechtstreeks duel streden. Martin Tomcyk werd - verrassend en zelfverzekerd - tot kampioen gekroond in een auto uit 2008. Een van zijn belangrijkste rivalen was Bruno Spengler, die opnieuw een sterk seizoen reed maar de titel op het beslissende moment misliep.
BMW vertrouwde bij de oprichting van de nieuwe DTM-teams vooral op coureurs uit de eigen gelederen, zowel gevestigde namen als opkomende coureurs. Ze wilden hier echter niet volledig op vertrouwen en tekenden voor twee topcoureurs van Audi en Mercedes, Martin Tomcyk en Bruno Spengler. Eerstgenoemde nam het startnummer 1 mee, dat al snel te vinden was op zijn BMW M3 in de klassieke look - wit met rood-turquoise-blauwe strepen. De raceauto van Bruno Spengler is visueel het tegenovergestelde; naast de verplichte M-strepen is hij bijna helemaal matzwart. De DTM racers hebben alleen de naam en het bedrijfslogo gemeen met de productieauto's; het zijn echte sportprototypes op basis van een koolstofvezel monocoque.
De BMW M3 DTM was vanaf het begin een snelle en competitieve auto, met Bruno Spengler als winnaar in de tweede race op de Lausitzring. Naarmate het seizoen vorderde, lieten materiaal en zenuwen hem niet in de steek, zodat hij aan het einde van het seizoen de kampioenstitel kon vieren en bovendien zijn reputatie als eeuwige tweede (of derde) kon afschudden.
De modellen:
De Carrera BMW M3 DTM is plat, breed en vooral: lang. Geen wonder, de modelauto meet een trotse 5 meter. Ik kan geen visuele zwakheden ontdekken, het model maakt vanuit elk perspectief een goede en originele indruk. Het ietwat overdreven totaalgewicht verdient kritiek, hoewel de carrosserie zelf met 28 gram binnen de perken blijft. De verlichting aan de voorkant is niet overdreven helder, maar er is veel moeite gedaan om strooilicht aan de zijkanten van de wielkasten te voorkomen - met succes. De zijskirts zijn niet bevestigd aan de carrosserie maar aan het chassis, zoals we al kennen van de oudere DTM-auto's. Afgezien daarvan heeft het chassisontwerp geen verrassingen; alles is standaard zoals het al is sinds 2009.
Rijtest:
Met de standaard magneetvering rijdt de M3 letterlijk alsof hij op rails rijdt, maar in combinatie met het hoge gewicht vertragen de magneten het voorwaartse momentum enigszins. Dit verandert zodra je de achterste magneet verwijdert, het rijgedrag wordt aangenamer omdat de auto "vrijer" rijdt. In bochten krijg je een acceptabel limietbereik en over het algemeen blijkt het oude inzicht "lengte loopt" waar te zijn.
Volledig magneetloos bereikt de grip van de standaardbanden dan zijn grenzen. Naar mijn mening is extra gewicht niet nodig, maar voor een redelijk weggedrag zou je de banden een beetje moeten opschuren of overstappen op banden van bekende externe leveranciers. Over het algemeen biedt de auto goede voorwaarden voor dit type gebruik.
Conclusie:
Een echte kraker, visueel geslaagd en met goede rijprestaties. De M3 DTM is geen absolute besttijdkiller, daarvoor is het gewicht net iets te hoog. Aan de positieve kant biedt hij echter een relatief soepel en harmonieus weggedrag, wat zeker niet de slechtste basis is voor een langere raceafstand.
Een sterke comeback
Technische gegevens:
Gewicht (compleet voertuig met magneten): 108 gram
Gewicht (body): 28 gram
Lengte incl. spoiler: 156 mm
Wielbasis: 86 mm
Spoorbreedte (vooras): 61 mm
Spoorbreedte (achteras): 61 mm
Prototype voertuig:
In 2010 werd aangekondigd dat BMW van plan was om na een afwezigheid van 20 jaar terug te keren in de DTM voor het seizoen 2012. Daardoor werd 2011 een overgangsseizoen waarin de auto's van 2008 en 2009 voor het laatst werden gebruikt en Audi en Mercedes ook voor het laatst in een rechtstreeks duel streden. Martin Tomcyk werd - verrassend en zelfverzekerd - tot kampioen gekroond in een auto uit 2008. Een van zijn belangrijkste rivalen was Bruno Spengler, die opnieuw een sterk seizoen reed maar de titel op het beslissende moment misliep.
BMW vertrouwde bij de oprichting van de nieuwe DTM-teams vooral op coureurs uit de eigen gelederen, zowel gevestigde namen als opkomende coureurs. Ze wilden hier echter niet volledig op vertrouwen en tekenden voor twee topcoureurs van Audi en Mercedes, Martin Tomcyk en Bruno Spengler. Eerstgenoemde nam het startnummer 1 mee, dat al snel te vinden was op zijn BMW M3 in de klassieke look - wit met rood-turquoise-blauwe strepen. De raceauto van Bruno Spengler is visueel het tegenovergestelde; naast de verplichte M-strepen is hij bijna helemaal matzwart. De DTM racers hebben alleen de naam en het bedrijfslogo gemeen met de productieauto's; het zijn echte sportprototypes op basis van een koolstofvezel monocoque.
De BMW M3 DTM was vanaf het begin een snelle en competitieve auto, met Bruno Spengler als winnaar in de tweede race op de Lausitzring. Naarmate het seizoen vorderde, lieten materiaal en zenuwen hem niet in de steek, zodat hij aan het einde van het seizoen de kampioenstitel kon vieren en bovendien zijn reputatie als eeuwige tweede (of derde) kon afschudden.
De modellen:
De Carrera BMW M3 DTM is plat, breed en vooral: lang. Geen wonder, de modelauto meet een trotse 5 meter. Ik kan geen visuele zwakheden ontdekken, het model maakt vanuit elk perspectief een goede en originele indruk. Het ietwat overdreven totaalgewicht verdient kritiek, hoewel de carrosserie zelf met 28 gram binnen de perken blijft. De verlichting aan de voorkant is niet overdreven helder, maar er is veel moeite gedaan om strooilicht aan de zijkanten van de wielkasten te voorkomen - met succes. De zijskirts zijn niet bevestigd aan de carrosserie maar aan het chassis, zoals we al kennen van de oudere DTM-auto's. Afgezien daarvan heeft het chassisontwerp geen verrassingen; alles is standaard zoals het al is sinds 2009.
Rijtest:
Met de standaard magneetvering rijdt de M3 letterlijk alsof hij op rails rijdt, maar in combinatie met het hoge gewicht vertragen de magneten het voorwaartse momentum enigszins. Dit verandert zodra je de achterste magneet verwijdert, het rijgedrag wordt aangenamer omdat de auto "vrijer" rijdt. In bochten krijg je een acceptabel limietbereik en over het algemeen blijkt het oude inzicht "lengte loopt" waar te zijn.
Volledig magneetloos bereikt de grip van de standaardbanden dan zijn grenzen. Naar mijn mening is extra gewicht niet nodig, maar voor een redelijk weggedrag zou je de banden een beetje moeten opschuren of overstappen op banden van bekende externe leveranciers. Over het algemeen biedt de auto goede voorwaarden voor dit type gebruik.
Conclusie:
Een echte kraker, visueel geslaagd en met goede rijprestaties. De M3 DTM is geen absolute besttijdkiller, daarvoor is het gewicht net iets te hoog. Aan de positieve kant biedt hij echter een relatief soepel en harmonieus weggedrag, wat zeker niet de slechtste basis is voor een langere raceafstand.
