Carrera Digital 124 Lola T70 Mk IIIB Coupé "Nürburgring 1000km 1969".
Artikelnr. 23897
De T-70 serie werd geproduceerd van 1966 tot 1970 met een totaal van 88 voertuigen.
In 1969 werd de hier afgebeelde MK III B versie gebouwd vanwege de nieuwe regels in de autosport (5 liter cilinderinhoud en 25 eenheden voor homologatie in de sportwagenklasse). De Lola T70 MK III B behaalde zijn grootste succes als winnaar van de 24 uur van Daytona in 1969.
Verdere grote successen werden de Lola T70 MK III B onthouden, omdat Porsche begin 1969 tussenbeide kwam met het Type 917 en de Porsche-dominantie zich vervolgens ontwikkelde. Alleen Ferrari was in staat om hier iets tegen te doen, althans af en toe, met de 512-modellen.
Carrera brengt nu als eerste het model uit dat werd gebruikt in de 1000 km-race op de Nürburgring in 1969. Het voertuig kon de race niet uitrijden door schade aan de aandrijfas.
De gele basiskleur met de witte lengtestrepen is natuurlijk goed te zien op het circuit. De koplampen voor en de kleine achterlichten - afgezien van zeer helder wit neon - zijn prototypisch. Net als zijn grotere tegenhanger is de auto gebouwd als rechtsgestuurde auto, zoals het een Britse raceauto betaamt.
Zelfs als de hardcore model freaks het niet leuk vinden, is de sticker van een bandenfabrikant ook deze keer vervangen door "fatsoenlijk decennium". Ik vind het erg consistent met dit model en zou er geen kostenverhoging voor over hebben. De banden hebben de gebruikelijke Carrera-opdruk, maar als je je daaraan stoort, draai ze dan gewoon om.
Over het geheel genomen is het Carrera-voertuig vrij bescheiden gedecoreerd met decals. Afhankelijk van de race zag het originele voertuig er bijna uit als een reclamezuil, maar de fanatieke racer kan zich te goed doen aan een breed scala aan decals en het voertuig naar zijn smaak opleuken.
De bedrukking is schoon en zonder gebreken, de wit-rode lengtestreep is niet uitgevoerd tot aan de lip onder de radiateur. De originele foto's laten dit niet zien, alleen een foto uit 1968 zou dit laten zien. Geel is altijd een moeilijke kleur voor plastic modelauto's, dus het Carrera-model is aan de binnenkant nog gedeeltelijk donker geschilderd, maar er is nog een lichte donkere glans waarneembaar, afhankelijk van de lichtinval en belichting.
De achterkant van het model heeft een aangegeven band, zelfs de gesp van de gordel is in een contrasterende kleur. Ook al lijkt de band een beetje groot in diameter, het is leuk dat hij niet is vergeten ... voor de voertuigen van die tijd was dit gewoon in overeenstemming met de voorschriften.
Zoals gezegd zijn de koplampen (eigenlijk twee boven elkaar geplaatste dubbele koplampen) behoorlijk fel, maar ze schijnen op de weg en hebben een navenant goed effect. Het felle neonlicht kan iets worden gedimd en, afhankelijk van het geïnstalleerde lichtbord, kunnen de bovenste en onderste koplampen schijnen. Dit is een klus voor de ervaren hobbyist.
Het achterlicht is goed zichtbaar op de baan en geeft geen problemen bij het aangeven dat er getankt moet worden.
Het complete voertuig weegt ongeveer 210 gram en zit daarmee in het bereik van de Ford GT40 en de Ferrari 330 P4. Het achterste deel van de carrosserie is apart aan het chassis bevestigd. Het bestuurdersinzetstuk en het zwarte inzetstuk in de ventilatiesleuf van de voorste motorkap worden vastgeschroefd. Hiervoor zijn drie schroeven met een totale lengte van elk ongeveer 1 cm gebruikt, schroeven direct in plastic? hmmm, ik kan niet echt uitleggen waarom dit nodig is, maar slechts weinig voertuigen zullen ooit zo ver worden gedemonteerd. Als je dan het bestuurdersinzetstuk losschroeft, realiseer je je dat het ruitinzetstuk alleen ingestoken is. Je kunt zelfs de ruitenwisser verwisselen, want die is ook alleen ingestoken.
De inzetstukken met schroefdraad voor de montage van de carrosserie en het chassis zijn helaas iets onder de plastic steunen geschoven, dus als dit bij alle modellen het geval is, wees dan voorzichtig bij het aandraaien van de schroeven.
Aangezien zowel de gewichtsklasse als de afmetingen van het voertuig, zoals wielbasis en asbreedte, ongeveer overeenkomen met de bekende en bewezen Ford GT40 en Ferrari 330 P4, ging de aandacht nu uit naar de rijtest.
Allereerst is de auto uit de doos - met magneten - levendig, met een goede acceleratie uit de bochten. Als je te hard van stapel loopt met de bochtensnelheid, is er een lichte neiging tot uitbreken van de achterkant, wat realistisch leek en toch gemakkelijk onder controle te houden was. De auto was heel snel weer op het juiste spoor. Het was dus gemakkelijk te besturen en geschikt voor beginners.
Na het verwijderen van de magneten en het licht opschuren van de banden wordt het voertuig veel uitdagender. De assen en velgen zijn in orde, maar niet 100% recht of gecentreerd. Een minimale onbalans is herkenbaar. De auto drift al behoorlijk in en na krappe bochten of rechts-links combinaties, wat beheersbaar maar tijdrovend is. Om de Lola ook zonder magneten te laten winnen van de bekende GT-Classics-spelers, moet je veel werk in de auto stoppen.
Al met al is de Lola een verrijking van de GT-Classics-startvelden. Veel fans hebben lang om deze auto gevraagd, nu is de eerste auto er en ik denk dat we nog een paar varianten zullen zien.
CoMod JoergW
Artikelnr. 23897
De T-70 serie werd geproduceerd van 1966 tot 1970 met een totaal van 88 voertuigen.
In 1969 werd de hier afgebeelde MK III B versie gebouwd vanwege de nieuwe regels in de autosport (5 liter cilinderinhoud en 25 eenheden voor homologatie in de sportwagenklasse). De Lola T70 MK III B behaalde zijn grootste succes als winnaar van de 24 uur van Daytona in 1969.
Verdere grote successen werden de Lola T70 MK III B onthouden, omdat Porsche begin 1969 tussenbeide kwam met het Type 917 en de Porsche-dominantie zich vervolgens ontwikkelde. Alleen Ferrari was in staat om hier iets tegen te doen, althans af en toe, met de 512-modellen.
Carrera brengt nu als eerste het model uit dat werd gebruikt in de 1000 km-race op de Nürburgring in 1969. Het voertuig kon de race niet uitrijden door schade aan de aandrijfas.
De gele basiskleur met de witte lengtestrepen is natuurlijk goed te zien op het circuit. De koplampen voor en de kleine achterlichten - afgezien van zeer helder wit neon - zijn prototypisch. Net als zijn grotere tegenhanger is de auto gebouwd als rechtsgestuurde auto, zoals het een Britse raceauto betaamt.
Zelfs als de hardcore model freaks het niet leuk vinden, is de sticker van een bandenfabrikant ook deze keer vervangen door "fatsoenlijk decennium". Ik vind het erg consistent met dit model en zou er geen kostenverhoging voor over hebben. De banden hebben de gebruikelijke Carrera-opdruk, maar als je je daaraan stoort, draai ze dan gewoon om.
Over het geheel genomen is het Carrera-voertuig vrij bescheiden gedecoreerd met decals. Afhankelijk van de race zag het originele voertuig er bijna uit als een reclamezuil, maar de fanatieke racer kan zich te goed doen aan een breed scala aan decals en het voertuig naar zijn smaak opleuken.
De bedrukking is schoon en zonder gebreken, de wit-rode lengtestreep is niet uitgevoerd tot aan de lip onder de radiateur. De originele foto's laten dit niet zien, alleen een foto uit 1968 zou dit laten zien. Geel is altijd een moeilijke kleur voor plastic modelauto's, dus het Carrera-model is aan de binnenkant nog gedeeltelijk donker geschilderd, maar er is nog een lichte donkere glans waarneembaar, afhankelijk van de lichtinval en belichting.
De achterkant van het model heeft een aangegeven band, zelfs de gesp van de gordel is in een contrasterende kleur. Ook al lijkt de band een beetje groot in diameter, het is leuk dat hij niet is vergeten ... voor de voertuigen van die tijd was dit gewoon in overeenstemming met de voorschriften.
Zoals gezegd zijn de koplampen (eigenlijk twee boven elkaar geplaatste dubbele koplampen) behoorlijk fel, maar ze schijnen op de weg en hebben een navenant goed effect. Het felle neonlicht kan iets worden gedimd en, afhankelijk van het geïnstalleerde lichtbord, kunnen de bovenste en onderste koplampen schijnen. Dit is een klus voor de ervaren hobbyist.
Het achterlicht is goed zichtbaar op de baan en geeft geen problemen bij het aangeven dat er getankt moet worden.
Het complete voertuig weegt ongeveer 210 gram en zit daarmee in het bereik van de Ford GT40 en de Ferrari 330 P4. Het achterste deel van de carrosserie is apart aan het chassis bevestigd. Het bestuurdersinzetstuk en het zwarte inzetstuk in de ventilatiesleuf van de voorste motorkap worden vastgeschroefd. Hiervoor zijn drie schroeven met een totale lengte van elk ongeveer 1 cm gebruikt, schroeven direct in plastic? hmmm, ik kan niet echt uitleggen waarom dit nodig is, maar slechts weinig voertuigen zullen ooit zo ver worden gedemonteerd. Als je dan het bestuurdersinzetstuk losschroeft, realiseer je je dat het ruitinzetstuk alleen ingestoken is. Je kunt zelfs de ruitenwisser verwisselen, want die is ook alleen ingestoken.
De inzetstukken met schroefdraad voor de montage van de carrosserie en het chassis zijn helaas iets onder de plastic steunen geschoven, dus als dit bij alle modellen het geval is, wees dan voorzichtig bij het aandraaien van de schroeven.
Aangezien zowel de gewichtsklasse als de afmetingen van het voertuig, zoals wielbasis en asbreedte, ongeveer overeenkomen met de bekende en bewezen Ford GT40 en Ferrari 330 P4, ging de aandacht nu uit naar de rijtest.
Allereerst is de auto uit de doos - met magneten - levendig, met een goede acceleratie uit de bochten. Als je te hard van stapel loopt met de bochtensnelheid, is er een lichte neiging tot uitbreken van de achterkant, wat realistisch leek en toch gemakkelijk onder controle te houden was. De auto was heel snel weer op het juiste spoor. Het was dus gemakkelijk te besturen en geschikt voor beginners.
Na het verwijderen van de magneten en het licht opschuren van de banden wordt het voertuig veel uitdagender. De assen en velgen zijn in orde, maar niet 100% recht of gecentreerd. Een minimale onbalans is herkenbaar. De auto drift al behoorlijk in en na krappe bochten of rechts-links combinaties, wat beheersbaar maar tijdrovend is. Om de Lola ook zonder magneten te laten winnen van de bekende GT-Classics-spelers, moet je veel werk in de auto stoppen.
Al met al is de Lola een verrijking van de GT-Classics-startvelden. Veel fans hebben lang om deze auto gevraagd, nu is de eerste auto er en ik denk dat we nog een paar varianten zullen zien.
CoMod JoergW
