Raport z testu przeprowadzonego przez CoMod martinmm na Carrera D132 McLaren M20 '72 Roy Woods Racing "No. 73" , '73 (30524) i Carrera D132 McLaren M20 '72 McLaren Cars "No.5", '72 (30523)
Z Brytyjczykiem Davidem Hobbsem za kierownicą, McLaren M20 osiągnął kilka niezwykłych wyników w 1973 roku. Między innymi 4. miejsce na Road Atlanta i 2. miejsce na Watkins Glen. Samochód był wyposażony w 8-litrowy silnik Chevroleta.
Samochód został przejęty przez zespół McLarena, z którym Peter Revson startował w sezonie 1972.
Patrząc z normalnej odległości, model Carrera sprawia bardzo harmonijne wrażenie. Kokpit, który jest bardzo płaski, ale ma nutę nóg kierowcy, również wygląda bardzo prototypowo. Jak na mój gust, przydałoby się jednak trochę więcej szczegółów, zwłaszcza na atrapie silnika. Ogromne lejki wlotowe są bardzo realistycznie odwzorowane, różne długości i nachylenia są prototypowe i miały powód, dla którego gaźniki nie wysysały powietrza z siebie nawzajem. Ogólnie rzecz biorąc, czarny lakier o wysokim połysku jest bardzo czysto wykonany - biel głównego sponsora i numer startowy są całkowicie nieprzezroczyste dzięki tampodrukowi.
"No. 5" był prowadzony przez Dany'ego Hulme'a w zespole McLarena w 1972 roku. W tamtym sezonie odniósł tym samochodem 2 zwycięstwa: w Mosport i Watkins Glen. Nie miał jednak szans w starciu z turbodoładowanymi silnikami Porsche 917/10.
Pomarańczowy kolor jest bardzo dobrze dopasowany, pojazd robi ogólnie dobre wrażenie wizualne i jest doskonale rozpoznawalny na czarnym torze Carrera.
Nie do końca historycznie poprawne, ale obok niebieskiego Sunoco Porsche 917/30 tworzy świetny obraz na torze. Przypomina to niemal klasyczny uniwersalny pakiet podstawowy z pomarańczowym Ferrari i niebieskim Porsche 908/3.
Technologia
Pojazd jest wyposażony w węższy silnik ze względów przestrzennych, podobnie jak w KTM XBow. Z wyjątkiem oświetlenia wydechu, pojazd naturalnie nie posiada oświetlenia.
Oś przednia: niezależne zawieszenie.
Masa: nadwozie 20 g, podwozie (bez magnesów) 60 g
Test jazdy
Przed każdym nowym pojazdem przecieram tor testowy wilgotną szmatką, a następnie go suszę. W ten sposób zawsze mam w miarę identyczne/podobne warunki przyczepności do porównania opon.
Tylko z centralnym magnesem: szerokie tylne opony i oczekiwana wysoka przyczepność nie występowały - wręcz przeciwnie. Było bardzo ślisko, nawet w porównaniu z pojazdami wyposażonymi w raczej wąskie opony, np. Scirocco. Podczas testu wizualnego na płycie poziomującej szybko okazało się, że koła dotykają drogi tylko wąskim obszarem. Cierpliwie szlifowałem je więc na desce szlifierskiej, aż stały się płaskie i całą powierzchnią przylegały do toru. Wtedy rezultat wyglądał zupełnie inaczej! Mały silnik oferuje dobry moment obrotowy i świetny efekt hamowania. Zakręty można pokonywać szybko - ale z wyczuciem, ponieważ duży tylny spojler dodaje sporo masy za tylną osią, a tył szybko się odrywa.
Zachowanie podczas jazdy było podobne bez dodatkowych magnesów. Z wyczuciem i odrobiną praktyki można sobie z tym dobrze poradzić. McLaren jest bardzo lekki z przodu, co oznacza, że slidery lekko unoszą pojazd. Rozwiązałem to, ściskając przednie końce ślizgaczy. Kontakt jest nadal wystarczający, a samochód jest teraz jeszcze lepiej osadzony w szczelinie. Podczas pracy bez magnesów należy zoptymalizować obszar z przodu i obok silnika.
silnik do optymalizacji.
McLaren M20 jest bardzo przyjemnym dodatkiem do gamy pojazdów. Wizualnie bardzo wzorowy. W przypadku jazdy bez magnesów można osiągnąć znaczną poprawę jazdy za pomocą prostych środków.
Seria "Orwell Supersports Cup" odbywa się podczas różnych imprez klasycznych samochodów, np. w Hockenheim lub na torze Nürburgring. Tam wciąż można doświadczyć tych pojazdów na żywo. Dźwięk wydobywający się z 10 litrów pojemności skokowej jest po prostu wyjątkowy!
CoMod martinmm
---------------------------------------------------------------------------
Raport z testu przeprowadzonego przez CoMod Lotus na Carrera D132 McLaren M20 '72 Roy Woods Racing "No.73", '73 (30524)
Yes we Can-Am
"O Boże", pomyślisz, czy on musi teraz parodiować ten frazes amerykańskiego prezydenta? Ale szczerze mówiąc: jestem zachwycony, że Carrera wprowadza kilka pojazdów z lat 70. z Canadian-American Challenge Cup (lub w skrócie Can-Am). Zawsze fascynowały mnie te kliny w drzwiach. Pewien amatorski kierowca wyścigowy z naszego sąsiedniego hrabstwa jeździ między innymi dwoma Can-Amami! Ilekroć przejeżdżam obok jego salonu samochodowego w drodze do pracy, jego Lola T222 i McLaren M8F są zawsze na wystawie.
Teraz mam przed sobą świeżo wypuszczonego McLarena M20 z zespołu "Roy Woods Racing". Samochód ten jest lepiej znany dzięki sponsorowi Carling, tradycyjnemu kanadyjskiemu browarowi. M20, który został wprowadzony na rynek w 1972 roku jako następca M8F, nigdy nie odniósł prawdziwego sukcesu, ponieważ McLaren, który dominował w serii Can-Am od 1967 roku, po prostu nie był już w stanie sprostać wyższości Porsche 917 "Panzers" od 1972 roku, ale z czarnym Carling Black Label nadal mieli jeden z najpiękniejszych samochodów w terenie.
Czarny samochód robi wrażenie na pierwszy rzut oka: czysty nadruk i pięknie zaprojektowana tylna sekcja z filigranowymi chromowanymi rozpórkami. Tylnego spojlera lepiej nie zdejmować (jest tylko wpinany), ponowny montaż jest nieco kłopotliwy. Nie do końca przekonuje mnie wygląd wysokiej srebrnej wkładki kierowcy, ale niestety nie było innego rozwiązania technicznego ze względu na płytkę drukowaną pod spodem. Samochód prowadzi się dobrze dzięki szerokiemu rozstawowi kół i oponom. Opony mogłyby mieć jednak nieco lepszą przyczepność. Jeśli chcesz poprowadzić samochód w celu lepszego przycinania, jest miejsce w bocznych skrzynkach.
Jako specjalny gadżet, samochód ma światła. Na, a raczej w rurze wydechowej. Czerwone światła mają symulować typowy blask wydechu McLarena. Coś zupełnie innego dla wyścigów nocnych.
Wniosek: bardzo udany samochód wyścigowy. A przede wszystkim wiernie odwzorowany w skali 1:32!
CoMod Lotus
Z Brytyjczykiem Davidem Hobbsem za kierownicą, McLaren M20 osiągnął kilka niezwykłych wyników w 1973 roku. Między innymi 4. miejsce na Road Atlanta i 2. miejsce na Watkins Glen. Samochód był wyposażony w 8-litrowy silnik Chevroleta.
Samochód został przejęty przez zespół McLarena, z którym Peter Revson startował w sezonie 1972.
Patrząc z normalnej odległości, model Carrera sprawia bardzo harmonijne wrażenie. Kokpit, który jest bardzo płaski, ale ma nutę nóg kierowcy, również wygląda bardzo prototypowo. Jak na mój gust, przydałoby się jednak trochę więcej szczegółów, zwłaszcza na atrapie silnika. Ogromne lejki wlotowe są bardzo realistycznie odwzorowane, różne długości i nachylenia są prototypowe i miały powód, dla którego gaźniki nie wysysały powietrza z siebie nawzajem. Ogólnie rzecz biorąc, czarny lakier o wysokim połysku jest bardzo czysto wykonany - biel głównego sponsora i numer startowy są całkowicie nieprzezroczyste dzięki tampodrukowi.
"No. 5" był prowadzony przez Dany'ego Hulme'a w zespole McLarena w 1972 roku. W tamtym sezonie odniósł tym samochodem 2 zwycięstwa: w Mosport i Watkins Glen. Nie miał jednak szans w starciu z turbodoładowanymi silnikami Porsche 917/10.
Pomarańczowy kolor jest bardzo dobrze dopasowany, pojazd robi ogólnie dobre wrażenie wizualne i jest doskonale rozpoznawalny na czarnym torze Carrera.
Nie do końca historycznie poprawne, ale obok niebieskiego Sunoco Porsche 917/30 tworzy świetny obraz na torze. Przypomina to niemal klasyczny uniwersalny pakiet podstawowy z pomarańczowym Ferrari i niebieskim Porsche 908/3.
Technologia
Pojazd jest wyposażony w węższy silnik ze względów przestrzennych, podobnie jak w KTM XBow. Z wyjątkiem oświetlenia wydechu, pojazd naturalnie nie posiada oświetlenia.
Oś przednia: niezależne zawieszenie.
Masa: nadwozie 20 g, podwozie (bez magnesów) 60 g
Test jazdy
Przed każdym nowym pojazdem przecieram tor testowy wilgotną szmatką, a następnie go suszę. W ten sposób zawsze mam w miarę identyczne/podobne warunki przyczepności do porównania opon.
Tylko z centralnym magnesem: szerokie tylne opony i oczekiwana wysoka przyczepność nie występowały - wręcz przeciwnie. Było bardzo ślisko, nawet w porównaniu z pojazdami wyposażonymi w raczej wąskie opony, np. Scirocco. Podczas testu wizualnego na płycie poziomującej szybko okazało się, że koła dotykają drogi tylko wąskim obszarem. Cierpliwie szlifowałem je więc na desce szlifierskiej, aż stały się płaskie i całą powierzchnią przylegały do toru. Wtedy rezultat wyglądał zupełnie inaczej! Mały silnik oferuje dobry moment obrotowy i świetny efekt hamowania. Zakręty można pokonywać szybko - ale z wyczuciem, ponieważ duży tylny spojler dodaje sporo masy za tylną osią, a tył szybko się odrywa.
Zachowanie podczas jazdy było podobne bez dodatkowych magnesów. Z wyczuciem i odrobiną praktyki można sobie z tym dobrze poradzić. McLaren jest bardzo lekki z przodu, co oznacza, że slidery lekko unoszą pojazd. Rozwiązałem to, ściskając przednie końce ślizgaczy. Kontakt jest nadal wystarczający, a samochód jest teraz jeszcze lepiej osadzony w szczelinie. Podczas pracy bez magnesów należy zoptymalizować obszar z przodu i obok silnika.
silnik do optymalizacji.
McLaren M20 jest bardzo przyjemnym dodatkiem do gamy pojazdów. Wizualnie bardzo wzorowy. W przypadku jazdy bez magnesów można osiągnąć znaczną poprawę jazdy za pomocą prostych środków.
Seria "Orwell Supersports Cup" odbywa się podczas różnych imprez klasycznych samochodów, np. w Hockenheim lub na torze Nürburgring. Tam wciąż można doświadczyć tych pojazdów na żywo. Dźwięk wydobywający się z 10 litrów pojemności skokowej jest po prostu wyjątkowy!
CoMod martinmm
---------------------------------------------------------------------------
Raport z testu przeprowadzonego przez CoMod Lotus na Carrera D132 McLaren M20 '72 Roy Woods Racing "No.73", '73 (30524)
Yes we Can-Am
"O Boże", pomyślisz, czy on musi teraz parodiować ten frazes amerykańskiego prezydenta? Ale szczerze mówiąc: jestem zachwycony, że Carrera wprowadza kilka pojazdów z lat 70. z Canadian-American Challenge Cup (lub w skrócie Can-Am). Zawsze fascynowały mnie te kliny w drzwiach. Pewien amatorski kierowca wyścigowy z naszego sąsiedniego hrabstwa jeździ między innymi dwoma Can-Amami! Ilekroć przejeżdżam obok jego salonu samochodowego w drodze do pracy, jego Lola T222 i McLaren M8F są zawsze na wystawie.
Teraz mam przed sobą świeżo wypuszczonego McLarena M20 z zespołu "Roy Woods Racing". Samochód ten jest lepiej znany dzięki sponsorowi Carling, tradycyjnemu kanadyjskiemu browarowi. M20, który został wprowadzony na rynek w 1972 roku jako następca M8F, nigdy nie odniósł prawdziwego sukcesu, ponieważ McLaren, który dominował w serii Can-Am od 1967 roku, po prostu nie był już w stanie sprostać wyższości Porsche 917 "Panzers" od 1972 roku, ale z czarnym Carling Black Label nadal mieli jeden z najpiękniejszych samochodów w terenie.
Czarny samochód robi wrażenie na pierwszy rzut oka: czysty nadruk i pięknie zaprojektowana tylna sekcja z filigranowymi chromowanymi rozpórkami. Tylnego spojlera lepiej nie zdejmować (jest tylko wpinany), ponowny montaż jest nieco kłopotliwy. Nie do końca przekonuje mnie wygląd wysokiej srebrnej wkładki kierowcy, ale niestety nie było innego rozwiązania technicznego ze względu na płytkę drukowaną pod spodem. Samochód prowadzi się dobrze dzięki szerokiemu rozstawowi kół i oponom. Opony mogłyby mieć jednak nieco lepszą przyczepność. Jeśli chcesz poprowadzić samochód w celu lepszego przycinania, jest miejsce w bocznych skrzynkach.
Jako specjalny gadżet, samochód ma światła. Na, a raczej w rurze wydechowej. Czerwone światła mają symulować typowy blask wydechu McLarena. Coś zupełnie innego dla wyścigów nocnych.
Wniosek: bardzo udany samochód wyścigowy. A przede wszystkim wiernie odwzorowany w skali 1:32!
CoMod Lotus
