Testrapport van CoMod Carrera124 over de Carrera Evo/D132 Plymouth Fury '60
(27253 u. 27254)
Gewichten (wegversie):
Gewicht (compleet voertuig met magneten): 116 gram
Gewicht (complete auto zonder achtermagneet): 113 gram
Gewicht (compleet voertuig zonder magneten): 110 gram
Gewicht (body): 37 gram
Gewichten (raceversie):
Gewicht (compleet voertuig met magneten): 110
Gewicht (compleet voertuig zonder achtermagneet): 107 gram
Gewicht (compleet voertuig zonder magneten): 104 gram
Gewicht (body): 35 gram
Afmetingen (beide versies):
Totale lengte: 167 mm
Wielbasis: 94 mm
Spoorbreedte (vooras): 50 mm
Spoorbreedte (achteras): 50 mm
Diversen:
De raceversie heeft geen verlichting. De verschillen in gewicht tussen de twee versies zijn te wijten aan het feit dat de carrosserie van de raceversie lager op het chassis zit, terwijl de wegversie extra onderdelen binnenin heeft. De voorkant van de wegversie is aan de binnenkant gedeeltelijk geverfd om te voorkomen dat de verlichting erdoorheen schijnt. Het is jammer dat deze maatregel niet ook is toegepast op de achterverlichting - de LED's zijn daar duidelijk zichtbaar.
Optiek (wegversie):
Met de Plymouth Fury uit 1960 heeft Carrera een klassieke old-school road cruiser op wielen gezet. Naar mijn subjectieve mening zijn de proporties van de carrosserie zeer accuraat. De tweekleurige rode en witte lak zorgen voor een aantrekkelijk contrast, dat ook in het interieur wordt voortgezet met de kleurstelling van de stoelbekleding. Zelfs het transparante stuurwiel is niet vergeten en in de cockpit treffen we een jeugdig ogende bestuurder met een opmerkelijk Elvis-kapsel.
Zoals in die tijd gebruikelijk was, wordt het uiterlijk afgerond met veel chroom en zilveren sierstrips. De fraai vormgegeven velgdeksels en de witwandige banden zijn ook bijzonder opvallend.
Uiterlijk (raceversie):
Vergeleken met de wegversie mist de raceversie van Lee Petty een paar onderdelen, zoals de buitenspiegels en de emblemen op de staartvinnen. In plaats daarvan heeft de coureur een racehelm en is er ook een rolbeugel aan boord. Het interieurpaneel heeft een iets andere vorm en heeft, trouw aan het origineel, niet de gemodelleerde achterbank. Er is niets mis met het lakwerk en de bedrukking; de auto is een blikvanger op het circuit.
Technologie:
Zoals je aan de technische gegevens kunt zien, zijn deze auto's echte schepen: lang, smal, hoog en zwaar. Dat zijn geen goede voorwaarden om mee te racen. Logischerwijs is er echter nauwelijks manoeuvreerruimte met dit type voertuig - de Amischlitten uit de jaren 50 hebben epochische afmetingen, die ook behouden blijven als ze worden teruggeschaald naar schaal 1/32. Ik zal verder niets zeggen over de andere elementen van het onderstel, want die zijn allemaal bekend. Het achteraf inbouwen van de digitale printplaat is eenvoudig, er is genoeg ruimte in het interieur om de kabels en stekkers te plaatsen.
Rijgedrag (wegversie):
Voor de rijtest verwijderde ik de achterste magneet en stelde ik de middelste magneet in op de hoogst mogelijke bodemvrijheid. Met de 14,8 volt van de originele voeding stuurt de auto behoorlijk agressief. Door het hoge gewicht is het natuurlijk niet mogelijk om de beste tijden te halen op een normaal circuit met K1 sweepers, maar ik denk niet dat iemand die claim zal maken op deze klassieker. De wegligging en het bochtengedrag zijn verrassend goedmoedig, om eerlijk te zijn had ik slechte vrees. Door de enorme wielbasis speelt de lage draaihoek van de stabiliserende kiel hier voor één keer geen rol - een K1 kan zonder problemen in een harmonieuze drift worden genomen. De lengte loopt, wat opnieuw wordt bevestigd. Een verdere verbetering van het rijgedrag wordt bereikt als de rijspanning wordt verlaagd naar ongeveer 12 volt, wat past bij het karakter van het voertuig: minder hectisch reageren, nog steeds voldoende snel en met een hoge ontspanningsfactor.
Rijgedrag (raceversie):
Het iets lagere totaalgewicht en de lagere zit van de carrosserie op het chassis zorgen hier voor lichte voordelen, maar zonder de kenmerken van het rijgedrag fundamenteel te veranderen. Hoewel het ontbreken van verlichting trouw is aan het origineel, moet er rekening mee worden gehouden bij digitale retrofits in combinatie met de pitstopstraat.
Overzicht van de kleur- en landvarianten:
De Plymouth Fury is verkrijgbaar in in totaal 4 designvarianten. Op het eerste gezicht is het echter niet eenvoudig om te zien welke versie in welk land in welk design (analoog / digitaal) verschijnt:
1. road versie in rood en wit:
27253 analoge versie (Duitsland en USA serie)
30442 digitale versie (alleen USA serie)
2. raceversie "Lee Petty"
27254 analoge versie (Duitsland en USA-assortiment)
geen digitale versie, zelfs niet in het USA-assortiment
3. straatversie in zwart-wit:
27255 analoge versie (alleen in het USA-assortiment)
30443 digitale versie (alleen in het USA-assortiment)
4. custom versie in blauw
27256 analoge versie (alleen in het USA-assortiment)
geen digitale versie, ook niet in het USA-assortiment
Conclusie:
De visuele realisatie van de Fury is indrukwekkend. En ondanks de ongunstige omstandigheden qua gewicht en afmetingen, blijft dit enthousiasme grotendeels behouden tijdens het rijden. Voorwaarde is wel dat je een verwachtingsvolle houding aanneemt en een rijstijl die past bij het karakter van de auto. Dit betekent dat jagers van het ronderecord elders moeten kijken, maar dat alle andere bestuurders er zonder aarzelen voor kunnen gaan. Als je de ruimte hebt voor een grotere ovaal - helaas heb ik die niet - kun je deze auto een adequate speelplaats geven. Op normale circuits is de Plymouth Fury echter beter geschikt voor ontspannen cruisen, wat ook zijn charme heeft.
CoMod Carrera124
------------------------------------------------------------------------
Testrapport van CoMod martinmm over de Carrera Evo/D132 Plymouth Fury '60
(27253 u. 27254)
Carrera heeft zijn assortiment grote Amerikaanse auto's uitgebreid met een indrukwekkend model van de Plymouth Fury. Het voertuig wordt in Europa gelanceerd in een weg- en een raceversie. Voor de Amerikaanse markt worden nog twee varianten uitgebracht.
Uiterlijk
De wegversie heeft het karakter van een stilstaand model: gedurfd rood lakwerk, wit dak - een echte blikvanger. De zorgvuldig vervaardigde chroomdelen benadrukken de stijlvolle totaalindruk. De raceversie heeft daarentegen een eenvoudiger, prototypisch ontwerp. Geen spiegels, ruitenwissers en andere extra onderdelen. Het model toont een auto bestuurd door Lee Petty. Petty runde samen met zijn twee zoons een van de meest succesvolle raceteams in Nascar. In de speelfilm 'Red Line 7000' die tegenwoordig op televisie te zien is, krijg je een goede indruk van de Nascar-races uit die tijd.
Vakmanschap
De visuele en technische afwerking van beide testvoertuigen is onberispelijk.
Technologie
Beide voertuigen hebben de nieuwste Evolution-technologie en kunnen worden omgebouwd naar D132. De wegversie is uitgerust met verlichting. De geleidekiel is ongeveer 2 mm te hoog. De banden hebben de juiste grip voor het voertuig.
Rijgedrag
Test thuisbaan 13 volt, zonder magneten:
Hoewel vrij smal, hebben de standaardbanden voldoende grip. Gevoelig genaderde bochten kunnen worden genomen met gecontroleerde drifts. Hoewel de geleidekiel zich onder de vooras bevindt, zorgt de lange wielbasis voor een aangenaam driftgedrag.
Testcircuit 13 volt, zonder magneten:
Op ruime circuits en de bijbehorende hogere topsnelheid op lange rechte stukken wordt het moeilijker om het voertuig onder controle te houden. Dit is ook waar de hoog geplaatste geleidekiel merkbaar wordt - de auto glijdt gemakkelijk uit de gleuf als de bocht iets te snel wordt genaderd.
Conclusie
De voertuigen hebben ootB aangename rijeigenschappen, zelfs in gebruik zonder magneet. Hoewel de baan relatief smal is, komt deze goed overeen met de grip van de banden. Een opstelling met een middenmagneet wordt aanbevolen. Een interessante aanvulling op de collectie voor fans van historische Nascars en klassieke roadcruisers.
CoMod martinmm
(27253 u. 27254)
Gewichten (wegversie):
Gewicht (compleet voertuig met magneten): 116 gram
Gewicht (complete auto zonder achtermagneet): 113 gram
Gewicht (compleet voertuig zonder magneten): 110 gram
Gewicht (body): 37 gram
Gewichten (raceversie):
Gewicht (compleet voertuig met magneten): 110
Gewicht (compleet voertuig zonder achtermagneet): 107 gram
Gewicht (compleet voertuig zonder magneten): 104 gram
Gewicht (body): 35 gram
Afmetingen (beide versies):
Totale lengte: 167 mm
Wielbasis: 94 mm
Spoorbreedte (vooras): 50 mm
Spoorbreedte (achteras): 50 mm
Diversen:
De raceversie heeft geen verlichting. De verschillen in gewicht tussen de twee versies zijn te wijten aan het feit dat de carrosserie van de raceversie lager op het chassis zit, terwijl de wegversie extra onderdelen binnenin heeft. De voorkant van de wegversie is aan de binnenkant gedeeltelijk geverfd om te voorkomen dat de verlichting erdoorheen schijnt. Het is jammer dat deze maatregel niet ook is toegepast op de achterverlichting - de LED's zijn daar duidelijk zichtbaar.
Optiek (wegversie):
Met de Plymouth Fury uit 1960 heeft Carrera een klassieke old-school road cruiser op wielen gezet. Naar mijn subjectieve mening zijn de proporties van de carrosserie zeer accuraat. De tweekleurige rode en witte lak zorgen voor een aantrekkelijk contrast, dat ook in het interieur wordt voortgezet met de kleurstelling van de stoelbekleding. Zelfs het transparante stuurwiel is niet vergeten en in de cockpit treffen we een jeugdig ogende bestuurder met een opmerkelijk Elvis-kapsel.
Zoals in die tijd gebruikelijk was, wordt het uiterlijk afgerond met veel chroom en zilveren sierstrips. De fraai vormgegeven velgdeksels en de witwandige banden zijn ook bijzonder opvallend.
Uiterlijk (raceversie):
Vergeleken met de wegversie mist de raceversie van Lee Petty een paar onderdelen, zoals de buitenspiegels en de emblemen op de staartvinnen. In plaats daarvan heeft de coureur een racehelm en is er ook een rolbeugel aan boord. Het interieurpaneel heeft een iets andere vorm en heeft, trouw aan het origineel, niet de gemodelleerde achterbank. Er is niets mis met het lakwerk en de bedrukking; de auto is een blikvanger op het circuit.
Technologie:
Zoals je aan de technische gegevens kunt zien, zijn deze auto's echte schepen: lang, smal, hoog en zwaar. Dat zijn geen goede voorwaarden om mee te racen. Logischerwijs is er echter nauwelijks manoeuvreerruimte met dit type voertuig - de Amischlitten uit de jaren 50 hebben epochische afmetingen, die ook behouden blijven als ze worden teruggeschaald naar schaal 1/32. Ik zal verder niets zeggen over de andere elementen van het onderstel, want die zijn allemaal bekend. Het achteraf inbouwen van de digitale printplaat is eenvoudig, er is genoeg ruimte in het interieur om de kabels en stekkers te plaatsen.
Rijgedrag (wegversie):
Voor de rijtest verwijderde ik de achterste magneet en stelde ik de middelste magneet in op de hoogst mogelijke bodemvrijheid. Met de 14,8 volt van de originele voeding stuurt de auto behoorlijk agressief. Door het hoge gewicht is het natuurlijk niet mogelijk om de beste tijden te halen op een normaal circuit met K1 sweepers, maar ik denk niet dat iemand die claim zal maken op deze klassieker. De wegligging en het bochtengedrag zijn verrassend goedmoedig, om eerlijk te zijn had ik slechte vrees. Door de enorme wielbasis speelt de lage draaihoek van de stabiliserende kiel hier voor één keer geen rol - een K1 kan zonder problemen in een harmonieuze drift worden genomen. De lengte loopt, wat opnieuw wordt bevestigd. Een verdere verbetering van het rijgedrag wordt bereikt als de rijspanning wordt verlaagd naar ongeveer 12 volt, wat past bij het karakter van het voertuig: minder hectisch reageren, nog steeds voldoende snel en met een hoge ontspanningsfactor.
Rijgedrag (raceversie):
Het iets lagere totaalgewicht en de lagere zit van de carrosserie op het chassis zorgen hier voor lichte voordelen, maar zonder de kenmerken van het rijgedrag fundamenteel te veranderen. Hoewel het ontbreken van verlichting trouw is aan het origineel, moet er rekening mee worden gehouden bij digitale retrofits in combinatie met de pitstopstraat.
Overzicht van de kleur- en landvarianten:
De Plymouth Fury is verkrijgbaar in in totaal 4 designvarianten. Op het eerste gezicht is het echter niet eenvoudig om te zien welke versie in welk land in welk design (analoog / digitaal) verschijnt:
1. road versie in rood en wit:
27253 analoge versie (Duitsland en USA serie)
30442 digitale versie (alleen USA serie)
2. raceversie "Lee Petty"
27254 analoge versie (Duitsland en USA-assortiment)
geen digitale versie, zelfs niet in het USA-assortiment
3. straatversie in zwart-wit:
27255 analoge versie (alleen in het USA-assortiment)
30443 digitale versie (alleen in het USA-assortiment)
4. custom versie in blauw
27256 analoge versie (alleen in het USA-assortiment)
geen digitale versie, ook niet in het USA-assortiment
Conclusie:
De visuele realisatie van de Fury is indrukwekkend. En ondanks de ongunstige omstandigheden qua gewicht en afmetingen, blijft dit enthousiasme grotendeels behouden tijdens het rijden. Voorwaarde is wel dat je een verwachtingsvolle houding aanneemt en een rijstijl die past bij het karakter van de auto. Dit betekent dat jagers van het ronderecord elders moeten kijken, maar dat alle andere bestuurders er zonder aarzelen voor kunnen gaan. Als je de ruimte hebt voor een grotere ovaal - helaas heb ik die niet - kun je deze auto een adequate speelplaats geven. Op normale circuits is de Plymouth Fury echter beter geschikt voor ontspannen cruisen, wat ook zijn charme heeft.
CoMod Carrera124
------------------------------------------------------------------------
Testrapport van CoMod martinmm over de Carrera Evo/D132 Plymouth Fury '60
(27253 u. 27254)
Carrera heeft zijn assortiment grote Amerikaanse auto's uitgebreid met een indrukwekkend model van de Plymouth Fury. Het voertuig wordt in Europa gelanceerd in een weg- en een raceversie. Voor de Amerikaanse markt worden nog twee varianten uitgebracht.
Uiterlijk
De wegversie heeft het karakter van een stilstaand model: gedurfd rood lakwerk, wit dak - een echte blikvanger. De zorgvuldig vervaardigde chroomdelen benadrukken de stijlvolle totaalindruk. De raceversie heeft daarentegen een eenvoudiger, prototypisch ontwerp. Geen spiegels, ruitenwissers en andere extra onderdelen. Het model toont een auto bestuurd door Lee Petty. Petty runde samen met zijn twee zoons een van de meest succesvolle raceteams in Nascar. In de speelfilm 'Red Line 7000' die tegenwoordig op televisie te zien is, krijg je een goede indruk van de Nascar-races uit die tijd.
Vakmanschap
De visuele en technische afwerking van beide testvoertuigen is onberispelijk.
Technologie
Beide voertuigen hebben de nieuwste Evolution-technologie en kunnen worden omgebouwd naar D132. De wegversie is uitgerust met verlichting. De geleidekiel is ongeveer 2 mm te hoog. De banden hebben de juiste grip voor het voertuig.
Rijgedrag
Test thuisbaan 13 volt, zonder magneten:
Hoewel vrij smal, hebben de standaardbanden voldoende grip. Gevoelig genaderde bochten kunnen worden genomen met gecontroleerde drifts. Hoewel de geleidekiel zich onder de vooras bevindt, zorgt de lange wielbasis voor een aangenaam driftgedrag.
Testcircuit 13 volt, zonder magneten:
Op ruime circuits en de bijbehorende hogere topsnelheid op lange rechte stukken wordt het moeilijker om het voertuig onder controle te houden. Dit is ook waar de hoog geplaatste geleidekiel merkbaar wordt - de auto glijdt gemakkelijk uit de gleuf als de bocht iets te snel wordt genaderd.
Conclusie
De voertuigen hebben ootB aangename rijeigenschappen, zelfs in gebruik zonder magneet. Hoewel de baan relatief smal is, komt deze goed overeen met de grip van de banden. Een opstelling met een middenmagneet wordt aanbevolen. Een interessante aanvulling op de collectie voor fans van historische Nascars en klassieke roadcruisers.
CoMod martinmm
