Testverslag van CoMod Carrera 124 over de Carrera D124 Ferrari 330 P3/4 Le Mans 1967 "No. 22" (23731)
Scuderia Filipinetti
Een rode Ferrari - dat is tot nu toe niet ongewoon. Nadat de zustervoertuigen met de startnummers 23 en 24 al in de analoge reeks waren verschenen, maakt deze variant de armada uit het prototypejaar 1967 nu compleet. De visuele indruk wordt gedomineerd door de brede witte streep op het dak, terwijl de sterk blauw gekleurde randen van de velgen de auto ook doen opvallen tussen de andere twee rode voertuigen.
Als je de Ferrari vanuit de pits direct op het circuit zet, is het resultaat in eerste instantie onbevredigend: de achterwielen zakken diep weg in de wielkasten, de achterkant hangt naar beneden, terwijl de voorkant op een agressieve manier omhoog steekt. Zo kan het niet blijven... en gelukkig kan het uiterlijk in een paar eenvoudige stappen worden verbeterd: het 1/24-chassis biedt standaard de mogelijkheid om de bodemvrijheid voor en achter apart in te stellen. De achteras wordt daarom ingesteld op "hoge bodemvrijheid", terwijl de vooras in de originele staat wordt gelaten, dus "lage bodemvrijheid". Ik verwijder ook de drukveer op de vooras. Met deze maatregelen staat de auto recht en ziet hij er veel aantrekkelijker uit op het circuit. En dat geldt niet alleen voor deze kleurvariant, maar voor alle versies van de 330 P4 die tot nu toe zijn uitgebracht (en trouwens ook voor de Ferrari 575).
Technisch gezien is er vertrouwde kost en dus niets nieuws te melden. De 330 P4 zal voor mij waarschijnlijk nooit meer een besttijdjager worden. Andere auto's zetten aanzienlijk betere rondetijden neer op mijn testcircuit. Mijn testexemplaar is echter een genot met echt soepel lopende assen en velgen en een bandengrip die niet onderdoet voor die van de tuningbanden. Dit betekent dat de auto ook zonder magneten heel harmonieus en goedmoedig kan worden bestuurd en daarom in de toekomst ook voor incidentele races zal worden gebruikt.
CoMod Carrera124
Scuderia Filipinetti
Een rode Ferrari - dat is tot nu toe niet ongewoon. Nadat de zustervoertuigen met de startnummers 23 en 24 al in de analoge reeks waren verschenen, maakt deze variant de armada uit het prototypejaar 1967 nu compleet. De visuele indruk wordt gedomineerd door de brede witte streep op het dak, terwijl de sterk blauw gekleurde randen van de velgen de auto ook doen opvallen tussen de andere twee rode voertuigen.
Als je de Ferrari vanuit de pits direct op het circuit zet, is het resultaat in eerste instantie onbevredigend: de achterwielen zakken diep weg in de wielkasten, de achterkant hangt naar beneden, terwijl de voorkant op een agressieve manier omhoog steekt. Zo kan het niet blijven... en gelukkig kan het uiterlijk in een paar eenvoudige stappen worden verbeterd: het 1/24-chassis biedt standaard de mogelijkheid om de bodemvrijheid voor en achter apart in te stellen. De achteras wordt daarom ingesteld op "hoge bodemvrijheid", terwijl de vooras in de originele staat wordt gelaten, dus "lage bodemvrijheid". Ik verwijder ook de drukveer op de vooras. Met deze maatregelen staat de auto recht en ziet hij er veel aantrekkelijker uit op het circuit. En dat geldt niet alleen voor deze kleurvariant, maar voor alle versies van de 330 P4 die tot nu toe zijn uitgebracht (en trouwens ook voor de Ferrari 575).
Technisch gezien is er vertrouwde kost en dus niets nieuws te melden. De 330 P4 zal voor mij waarschijnlijk nooit meer een besttijdjager worden. Andere auto's zetten aanzienlijk betere rondetijden neer op mijn testcircuit. Mijn testexemplaar is echter een genot met echt soepel lopende assen en velgen en een bandengrip die niet onderdoet voor die van de tuningbanden. Dit betekent dat de auto ook zonder magneten heel harmonieus en goedmoedig kan worden bestuurd en daarom in de toekomst ook voor incidentele races zal worden gebruikt.
CoMod Carrera124
