Carrera Digital 124 Lola T70 Mk IIIB Coupé "Daytona 1969".
Artikelnummer 23898
De blauwe Lola, de winnende auto van de 24-uursrace van Daytona in 1969, is nu ook verkrijgbaar. De overwinning van het Penske-team, met Mark Donohue en Chuck Parsons achter het stuur, bleef het grootste en enige grote internationale succes van de Lola, want de nieuwe Porsche 917 en de Ferrari 512 haalden hen al snel in. Lola's bleven nog lang gebruikt worden in races door privéteams, niet in de laatste plaats vanwege hun relatief gunstige prijs.
Op de blauwe carrosserie, die zeer gedetailleerd en strak gedrukt is, zijn de schroefdraadinzetstukken in de spigots weer licht verzonken (3 van de 4), dus ook hier: Wees voorzichtig bij het aandraaien van de schroeven. De blauwe kleur van de carrosserie met de discrete sponsordecals ziet er zeer authentiek uit, de fijne gouden doelstrepen en de Sunoco belettering zijn nauwkeurig en netjes uitgevoerd. Het zichtbare deel van de velgen is prototypisch, maar persoonlijk vind ik de verchroming op dit voertuig in het bijzonder een beetje te intens in contrast met het rijke, diepe blauw van de carrosserie ... de originelen zijn waarschijnlijk eerder gemaakt van gepolijst lichtmetaal. De koplamp is zoals gewoonlijk erg helder. Aan de achterkant is het achterlicht alleen echt zichtbaar bij het remmen.
De vooras draait vrij en is recht. De achteras heeft de juiste hoeveelheid speling voor de versnellingsbak en vertoont ook geen duidelijke onbalans.
Nu de banden, die ik deze keer veel beter heb bekeken. Op de achteras kunnen de banden in de lengterichting van de velgen draaien, dus ze moeten vastzitten om te kunnen rijden, anders krijgt de motor het vermogen niet op de baan. Dit is niet het geval op de vooras, maar het zou lang niet zo erg zijn als aan de achterkant. Omdat er heel weinig vlees op de banden zit door het ontwerp van de velg, moet je voorzichtig zijn met slijpen. Je krijgt de achterbanden er nog steeds zonder problemen af, maar ze zijn veel stijver en minder flexibel dan op andere modellen. De grip die je voelt is verre van goed of zelfs optimaal. Ik denk dat de velg-banden-unit, vooral op de achteras, wel wat optimalisatie of een nieuw ontwerp kan gebruiken. Bij de gele Lola heb ik dit niet zo duidelijk gemerkt, misschien was het plezier van de nieuwigheid te groot.
CoMod JoergW
Artikelnummer 23898
De blauwe Lola, de winnende auto van de 24-uursrace van Daytona in 1969, is nu ook verkrijgbaar. De overwinning van het Penske-team, met Mark Donohue en Chuck Parsons achter het stuur, bleef het grootste en enige grote internationale succes van de Lola, want de nieuwe Porsche 917 en de Ferrari 512 haalden hen al snel in. Lola's bleven nog lang gebruikt worden in races door privéteams, niet in de laatste plaats vanwege hun relatief gunstige prijs.
Op de blauwe carrosserie, die zeer gedetailleerd en strak gedrukt is, zijn de schroefdraadinzetstukken in de spigots weer licht verzonken (3 van de 4), dus ook hier: Wees voorzichtig bij het aandraaien van de schroeven. De blauwe kleur van de carrosserie met de discrete sponsordecals ziet er zeer authentiek uit, de fijne gouden doelstrepen en de Sunoco belettering zijn nauwkeurig en netjes uitgevoerd. Het zichtbare deel van de velgen is prototypisch, maar persoonlijk vind ik de verchroming op dit voertuig in het bijzonder een beetje te intens in contrast met het rijke, diepe blauw van de carrosserie ... de originelen zijn waarschijnlijk eerder gemaakt van gepolijst lichtmetaal. De koplamp is zoals gewoonlijk erg helder. Aan de achterkant is het achterlicht alleen echt zichtbaar bij het remmen.
De vooras draait vrij en is recht. De achteras heeft de juiste hoeveelheid speling voor de versnellingsbak en vertoont ook geen duidelijke onbalans.
Nu de banden, die ik deze keer veel beter heb bekeken. Op de achteras kunnen de banden in de lengterichting van de velgen draaien, dus ze moeten vastzitten om te kunnen rijden, anders krijgt de motor het vermogen niet op de baan. Dit is niet het geval op de vooras, maar het zou lang niet zo erg zijn als aan de achterkant. Omdat er heel weinig vlees op de banden zit door het ontwerp van de velg, moet je voorzichtig zijn met slijpen. Je krijgt de achterbanden er nog steeds zonder problemen af, maar ze zijn veel stijver en minder flexibel dan op andere modellen. De grip die je voelt is verre van goed of zelfs optimaal. Ik denk dat de velg-banden-unit, vooral op de achteras, wel wat optimalisatie of een nieuw ontwerp kan gebruiken. Bij de gele Lola heb ik dit niet zo duidelijk gemerkt, misschien was het plezier van de nieuwigheid te groot.
CoMod JoergW
