Raport z testów CoMod Carrera 124 na torze Carrera D124 Ferrari 330 P3/4 Le Mans 1967 "No. 22" (23731)
Scuderia Filipinetti
Czerwone Ferrari - to jak dotąd nic nadzwyczajnego. Po tym, jak siostrzane pojazdy z numerami startowymi 23 i 24 pojawiły się już w gamie analogowej, ten wariant uzupełnia armadę z roku prototypowego 1967. Wrażenie wizualne jest zdominowane przez szeroki biały pas na dachu, a mocne niebieskie krawędzie felg również wyróżniają samochód spośród pozostałych dwóch czerwonych pojazdów.
Jeśli ustawisz Ferrari bezpośrednio na torze z boksów, wynik jest początkowo niezadowalający: tylne koła zapadają się głęboko w nadkola, tył zwisa w dół, podczas gdy przód rozciąga się w agresywny sposób. Nie może tak pozostać... i na szczęście wygląd można poprawić w kilku prostych krokach: podwozie 1/24 oferuje standardowo opcję regulacji prześwitu z przodu i z tyłu osobno. Tylna oś jest zatem ustawiona na "duży prześwit", podczas gdy przednia oś pozostaje w oryginalnym stanie, czyli "mały prześwit". Usunąłem również sprężynę dociskową na przedniej osi. Dzięki tym zabiegom samochód stoi prosto i wygląda znacznie atrakcyjniej na torze. I dotyczy to nie tylko tego wariantu kolorystycznego, ale wszystkich wersji 330 P4 wydanych do tej pory (i, nawiasem mówiąc, także Ferrari 575).
Technicznie rzecz biorąc, mamy do czynienia z dobrze znaną ofertą, a zatem nie ma nic nowego do zgłoszenia. 330 P4 prawdopodobnie już nigdy nie będzie dla mnie najlepszym samochodem do ścigania. Inne pojazdy ustanowiły znacznie lepsze czasy okrążeń na moim torze testowym. Jednak mój egzemplarz testowy zachwyca naprawdę płynnie pracującymi osiami i felgami, a także przyczepnością opon, która nie ustępuje przyczepności opon tuningowych. Oznacza to, że samochód może być również prowadzony całkiem harmonijnie i dobrodusznie bez magnesów, a zatem będzie również używany do okazjonalnych wyścigów w przyszłości.
CoMod Carrera124
Scuderia Filipinetti
Czerwone Ferrari - to jak dotąd nic nadzwyczajnego. Po tym, jak siostrzane pojazdy z numerami startowymi 23 i 24 pojawiły się już w gamie analogowej, ten wariant uzupełnia armadę z roku prototypowego 1967. Wrażenie wizualne jest zdominowane przez szeroki biały pas na dachu, a mocne niebieskie krawędzie felg również wyróżniają samochód spośród pozostałych dwóch czerwonych pojazdów.
Jeśli ustawisz Ferrari bezpośrednio na torze z boksów, wynik jest początkowo niezadowalający: tylne koła zapadają się głęboko w nadkola, tył zwisa w dół, podczas gdy przód rozciąga się w agresywny sposób. Nie może tak pozostać... i na szczęście wygląd można poprawić w kilku prostych krokach: podwozie 1/24 oferuje standardowo opcję regulacji prześwitu z przodu i z tyłu osobno. Tylna oś jest zatem ustawiona na "duży prześwit", podczas gdy przednia oś pozostaje w oryginalnym stanie, czyli "mały prześwit". Usunąłem również sprężynę dociskową na przedniej osi. Dzięki tym zabiegom samochód stoi prosto i wygląda znacznie atrakcyjniej na torze. I dotyczy to nie tylko tego wariantu kolorystycznego, ale wszystkich wersji 330 P4 wydanych do tej pory (i, nawiasem mówiąc, także Ferrari 575).
Technicznie rzecz biorąc, mamy do czynienia z dobrze znaną ofertą, a zatem nie ma nic nowego do zgłoszenia. 330 P4 prawdopodobnie już nigdy nie będzie dla mnie najlepszym samochodem do ścigania. Inne pojazdy ustanowiły znacznie lepsze czasy okrążeń na moim torze testowym. Jednak mój egzemplarz testowy zachwyca naprawdę płynnie pracującymi osiami i felgami, a także przyczepnością opon, która nie ustępuje przyczepności opon tuningowych. Oznacza to, że samochód może być również prowadzony całkiem harmonijnie i dobrodusznie bez magnesów, a zatem będzie również używany do okazjonalnych wyścigów w przyszłości.
CoMod Carrera124
