Testrapport van CoMod Martinmm en JoergW over de Carrera DIGITAL 124 Porsche 917K, J.W. Autormotive Engineering No.2, Daytona 24h 1971 (itemnr. 23777)
Een van de meest besproken Carrera voertuigen in 1:24 is eindelijk hier! Tegelijkertijd is het waarschijnlijk een van de mooist ontworpen raceauto's van een Duitse sportwagenfabrikant in een van de meest aantrekkelijke kleuren - en niet alleen in zijn tijd.
Volgens de dooslabels is dit de Porsche 917K (Porsche chassisnr. 917-015), bestuurd door het coureursduo Rodriguez/Kinunnen in de 24-uursrace van 1970 in Daytona. Het duo won ook de race. De belettering - met name de plaatsing van het startnummer op de achterkant - is echter anders.
De carrosserievorm - puur visueel vergeleken met overeenkomstige foto's - is uitstekend gerealiseerd. De proporties zijn allemaal zeer harmonieus. De achterhefinrichting is minder filigraan - maar absoluut geschikt voor slotracen met voldoende aandacht voor detail. Het kleine raampje, dat speciaal werd geïntroduceerd voor races met steile bochten, is op het Carrera-model gestileerd door middel van een opdruk. Dit doet echter niets af aan het goede algehele uiterlijk.
Praktisch gezien:
De brede achterwielen zitten vrij dicht op de achterkant. Afhankelijk van de productiegerelateerde zijwaartse speling van de achteras, kunnen ze ook tegen de carrosserie schuren. Er is geen achterlicht - maar de digitale decoder heeft een aansluiting.
Het chassis is gesloten - geen aparte afdekking voor de middenmagneet, waardoor deze gemakkelijk te verwijderen is. De banden zijn gemaakt van het zachtere materiaal dat overeenkomt met de 'tuningbanden'.
In de originele, volledig gemagnetiseerde leveringstoestand is het rijgedrag identiek aan dat van de andere D124-voertuigen. Het rijgeluid is echter vrij hoog (de speling van de versnellingsbak is iets te krap). Zonder extra magneten zijn de goede vooras/trailingarm set-up en de banden met veel grip aangenaam merkbaar. Beide assen (inclusief wielen) lopen soepel. De achterbanden zijn opnieuw voordelig gebleken.
Om de 917 van de baan te gooien - zelfs zonder houdmagneet - is slecht rijgedrag nodig. In de set-up met de twee buitenste middenmagneten, zoals we met de C D124 oldtimers in de club rijden, is hij helemaal vooraan te vinden, te oordelen naar de rondetijden.
Ondanks een paar detailgebreken is dit een auto die je twee keer nodig hebt: voor het circuit en voor de vitrine. De 917K heeft een zeer breed scala aan varianten - we kunnen ons zeker verheugen op nog veel meer mooie en goede raceauto's.
Met vriendelijke groeten,
Uw Martin
***************************************
Laten we beginnenmet de schaal 1:1 !
De enduranceraces van eind jaren 60 werden voornamelijk gedomineerd door de Ford GT40
maar toen kwam er een vrij kleine Duitse sportwagenfabrikant die zijn Porsche 917 op de circuits zette. In 1969 slaagde een Ford GT40 er door diverse technische en aerodynamische problemen nog in om de 24-uursrace van Le Mans te winnen, maar een Porsche 917 K deed van zich spreken en won in datzelfde jaar de 1000-km race op de Österreichring. Hoewel veel van de fabriekscoureurs aanvankelijk huiverig waren voor de Porsche 917 en de voorkeur gaven aan de beproefde Porsche 908, resulteerde de constante verdere ontwikkeling en optimalisatie in een winnende auto. De Porsche 908 werd nu alleen nog gebruikt op bergcircuits (Spa, Nürburgring, Targa Florio) en de andere circuits werden bereden door Porsche 917's, met de korte of lange staart afhankelijk van het karakter van het circuit.
De rood-witte Porsche 917 K (K = kortstaart) van het Porsche Salzburg Team zorgde in 1970 voor de eerste belangrijke overwinning in de 24-uursrace van Le Mans, waarbij een Porsche 917 in de langstaartversie tweede werd. Dit werd gevolgd door overwinningen in de 24 uur van Daytona en bijna alle andere races van het jaar, en Porsche was in staat om de algemene overwinning in het World Sports Car Championship onbetwist te pakken. Het model dat nu verkrijgbaar is als Carrera 124 met startnummer 2 werd oorspronkelijk bestuurd door Pedro Rodriguez en Leo Kinnunen in de 24-uursrace van Daytona. De auto met chassisnummer 15 woog slechts 830 kg en had nog steeds de 4,5-liter motor met 560 pk, die later werd opgewaardeerd naar 4,9 liter met 600 pk.
En nu komen we bij de 1:24-versie van Carrera!
Uiterlijk:
De vorm en kleur van het nieuwe 124-model zijn trouw aan het origineel. Platter, breder, lager ...
of zoiets. De auto past naadloos in de bestaande falanx van GT40 en
Ferrari 330 P4. De brede achterbanden en het ontwerp van de achterkant met een impliciet reservewiel
De brede achterbanden en de achterconstructie met een geïmpliceerd reservewiel - wat ook verplicht was voor racen in die tijd - zijn filigraan en rijk gedetailleerd ... Aanrijdingen van achteren moeten koste wat kost worden vermeden, met een GT40 achterin krijg je een hoop hout.
De laag zittende bestuurder is maar half af, er is gewoon niet veel ruimte ... maar het is tenminste visueel aangepast. Ik zou de filigrane, zeer goed gereproduceerde ruitenwisser voor de race verwijderen.
Het lakwerk en de decals zijn onberispelijk. De vrij lichtblauwe kleur komt overeen met de 1:1
foto's, de vrij lichtblauwe kleur past heel goed bij de begindagen van het John Wyer team. De wielen zijn goed gepositioneerd in de wielkasten.
Techniek:
202 g totaal gewicht (waarvan 45 g body, 154 chassis met techniek + 3 g schroeven)
De bovenste van de twee koplampen is voorzien van licht, de achterste is helaas niet verlicht.
Het lichtgroenige licht door de lenzen ziet er realistisch uit. De over het algemeen soepel lopende en rechte vooras draait op sommige plaatsen niet door als hij over de baan wordt geduwd (ja, de banen zijn niet 100% vlak). De banden zijn geprofileerd, maar hebben voldoende grip en zijn redelijk vlak. Er zitten wat lichte bramen aan de binnenkant van de banden, die moeten worden weggeschuurd.
Rijprestaties:
Brede achterbanden en een vlak silhouet met de bekende onderdelen zijn
een bank voor snel en veilig rijden. De versnellingsbak loopt zeer soepel en reageert direct op een druk op de knop. Hoewel ik de auto alleen op een klein thuiscircuit met magneetondersteuning heb gereden, ben ik ervan overtuigd dat de Porsche 917 zich kan meten met zijn leeftijdsgenoten. Er is genoeg ruimte in het chassis voor loodsexperimenten, want het is pas echt leuk als de magneten eruit zijn en de auto realistisch sprint en drift. Voor mij was het wachten het waard.
Tot dan,
joergW
Een van de meest besproken Carrera voertuigen in 1:24 is eindelijk hier! Tegelijkertijd is het waarschijnlijk een van de mooist ontworpen raceauto's van een Duitse sportwagenfabrikant in een van de meest aantrekkelijke kleuren - en niet alleen in zijn tijd.
Volgens de dooslabels is dit de Porsche 917K (Porsche chassisnr. 917-015), bestuurd door het coureursduo Rodriguez/Kinunnen in de 24-uursrace van 1970 in Daytona. Het duo won ook de race. De belettering - met name de plaatsing van het startnummer op de achterkant - is echter anders.
De carrosserievorm - puur visueel vergeleken met overeenkomstige foto's - is uitstekend gerealiseerd. De proporties zijn allemaal zeer harmonieus. De achterhefinrichting is minder filigraan - maar absoluut geschikt voor slotracen met voldoende aandacht voor detail. Het kleine raampje, dat speciaal werd geïntroduceerd voor races met steile bochten, is op het Carrera-model gestileerd door middel van een opdruk. Dit doet echter niets af aan het goede algehele uiterlijk.
Praktisch gezien:
De brede achterwielen zitten vrij dicht op de achterkant. Afhankelijk van de productiegerelateerde zijwaartse speling van de achteras, kunnen ze ook tegen de carrosserie schuren. Er is geen achterlicht - maar de digitale decoder heeft een aansluiting.
Het chassis is gesloten - geen aparte afdekking voor de middenmagneet, waardoor deze gemakkelijk te verwijderen is. De banden zijn gemaakt van het zachtere materiaal dat overeenkomt met de 'tuningbanden'.
In de originele, volledig gemagnetiseerde leveringstoestand is het rijgedrag identiek aan dat van de andere D124-voertuigen. Het rijgeluid is echter vrij hoog (de speling van de versnellingsbak is iets te krap). Zonder extra magneten zijn de goede vooras/trailingarm set-up en de banden met veel grip aangenaam merkbaar. Beide assen (inclusief wielen) lopen soepel. De achterbanden zijn opnieuw voordelig gebleken.
Om de 917 van de baan te gooien - zelfs zonder houdmagneet - is slecht rijgedrag nodig. In de set-up met de twee buitenste middenmagneten, zoals we met de C D124 oldtimers in de club rijden, is hij helemaal vooraan te vinden, te oordelen naar de rondetijden.
Ondanks een paar detailgebreken is dit een auto die je twee keer nodig hebt: voor het circuit en voor de vitrine. De 917K heeft een zeer breed scala aan varianten - we kunnen ons zeker verheugen op nog veel meer mooie en goede raceauto's.
Met vriendelijke groeten,
Uw Martin
***************************************
Laten we beginnenmet de schaal 1:1 !
De enduranceraces van eind jaren 60 werden voornamelijk gedomineerd door de Ford GT40
maar toen kwam er een vrij kleine Duitse sportwagenfabrikant die zijn Porsche 917 op de circuits zette. In 1969 slaagde een Ford GT40 er door diverse technische en aerodynamische problemen nog in om de 24-uursrace van Le Mans te winnen, maar een Porsche 917 K deed van zich spreken en won in datzelfde jaar de 1000-km race op de Österreichring. Hoewel veel van de fabriekscoureurs aanvankelijk huiverig waren voor de Porsche 917 en de voorkeur gaven aan de beproefde Porsche 908, resulteerde de constante verdere ontwikkeling en optimalisatie in een winnende auto. De Porsche 908 werd nu alleen nog gebruikt op bergcircuits (Spa, Nürburgring, Targa Florio) en de andere circuits werden bereden door Porsche 917's, met de korte of lange staart afhankelijk van het karakter van het circuit.
De rood-witte Porsche 917 K (K = kortstaart) van het Porsche Salzburg Team zorgde in 1970 voor de eerste belangrijke overwinning in de 24-uursrace van Le Mans, waarbij een Porsche 917 in de langstaartversie tweede werd. Dit werd gevolgd door overwinningen in de 24 uur van Daytona en bijna alle andere races van het jaar, en Porsche was in staat om de algemene overwinning in het World Sports Car Championship onbetwist te pakken. Het model dat nu verkrijgbaar is als Carrera 124 met startnummer 2 werd oorspronkelijk bestuurd door Pedro Rodriguez en Leo Kinnunen in de 24-uursrace van Daytona. De auto met chassisnummer 15 woog slechts 830 kg en had nog steeds de 4,5-liter motor met 560 pk, die later werd opgewaardeerd naar 4,9 liter met 600 pk.
En nu komen we bij de 1:24-versie van Carrera!
Uiterlijk:
De vorm en kleur van het nieuwe 124-model zijn trouw aan het origineel. Platter, breder, lager ...
of zoiets. De auto past naadloos in de bestaande falanx van GT40 en
Ferrari 330 P4. De brede achterbanden en het ontwerp van de achterkant met een impliciet reservewiel
De brede achterbanden en de achterconstructie met een geïmpliceerd reservewiel - wat ook verplicht was voor racen in die tijd - zijn filigraan en rijk gedetailleerd ... Aanrijdingen van achteren moeten koste wat kost worden vermeden, met een GT40 achterin krijg je een hoop hout.
De laag zittende bestuurder is maar half af, er is gewoon niet veel ruimte ... maar het is tenminste visueel aangepast. Ik zou de filigrane, zeer goed gereproduceerde ruitenwisser voor de race verwijderen.
Het lakwerk en de decals zijn onberispelijk. De vrij lichtblauwe kleur komt overeen met de 1:1
foto's, de vrij lichtblauwe kleur past heel goed bij de begindagen van het John Wyer team. De wielen zijn goed gepositioneerd in de wielkasten.
Techniek:
202 g totaal gewicht (waarvan 45 g body, 154 chassis met techniek + 3 g schroeven)
De bovenste van de twee koplampen is voorzien van licht, de achterste is helaas niet verlicht.
Het lichtgroenige licht door de lenzen ziet er realistisch uit. De over het algemeen soepel lopende en rechte vooras draait op sommige plaatsen niet door als hij over de baan wordt geduwd (ja, de banen zijn niet 100% vlak). De banden zijn geprofileerd, maar hebben voldoende grip en zijn redelijk vlak. Er zitten wat lichte bramen aan de binnenkant van de banden, die moeten worden weggeschuurd.
Rijprestaties:
Brede achterbanden en een vlak silhouet met de bekende onderdelen zijn
een bank voor snel en veilig rijden. De versnellingsbak loopt zeer soepel en reageert direct op een druk op de knop. Hoewel ik de auto alleen op een klein thuiscircuit met magneetondersteuning heb gereden, ben ik ervan overtuigd dat de Porsche 917 zich kan meten met zijn leeftijdsgenoten. Er is genoeg ruimte in het chassis voor loodsexperimenten, want het is pas echt leuk als de magneten eruit zijn en de auto realistisch sprint en drift. Voor mij was het wachten het waard.
Tot dan,
joergW
