Testrapport van CoMod Martinmm en JoergW over de Carrera DIGITAL 124 Porsche 917K, J.W. Auto-engineering nr.2, Daytona 24h 1971 (Art.Nr. 23777)
Een van de meest besprokenCarrera voertuigen in 1:24 is eindelijk hier! Tegelijkertijd is het waarschijnlijk een van de mooist ontworpen raceauto's van een Duitse sportwagenfabrikant in een van de meest aantrekkelijke kleurstellingen - en niet alleen in zijn tijd.
Volgens de dooslabels vertegenwoordigt het de Porsche 917K (Porsche chassisnummer 917-015) bestuurd door het rijdersduo Rodriguez/Kinunnen in de 24-uursrace van 1970 in Daytona. Het duo won ook de race. De opdruk - met name de plaatsing van het startnummer op de achterkant - is echter anders.
De carrosserievorm - puur visueel vergeleken met overeenkomstige foto's - is uitstekend. De verhoudingen zien er allemaal zeer harmonieus uit. De achterhefinrichting is minder filigraan - maar absoluut geschikt voor slotracen met voldoende aandacht voor detail. Het kleine raampje, dat speciaal werd geïntroduceerd voor races met steile bochten, is op het modelCarrera gestileerd door middel van bedrukking. Dit doet echter geen afbreuk aan het goede algemene uiterlijk.
Zum Praktischen:
De brede achterwielen zitten vrij dicht op de achterkant. Afhankelijk van de productiegerelateerde zijwaartse speling van de achteras, kunnen ze ook tegen de carrosserie schuren. Er is geen achterlicht, maar de digitale decoder heeft wel een aansluiting.
Het chassis is gesloten - geen aparte afdekking voor de middenmagneet, waardoor het gemakkelijk te demonteren is. De banden zijn gemaakt van het zachtere materiaal dat overeenkomt met 'tuningbanden'.
In de originele volledig gemagnetiseerde leveringstoestand is het rijgedrag identiek aan dat van de andere D124-voertuigen. Het rijgeluid is echter vrij hoog (de speling van de versnellingsbak is iets te krap). Zonder extra magneten zijn de goede vooras/trailingarm set-up en de banden met veel grip aangenaam merkbaar. Beide assen (inclusief de wielen) lopen soepel. Het slijpen/platslijpen van de achterwielen bleek opnieuw voordelig.
Om de 917 van de baan te gooien - zelfs zonder houdmagneet - is wangedrag van de bestuurder nodig. In coördinatie met de twee buitenste middenmagneten, als we in de club met de C D124 oldtimers rijden, staat hij vooraan, te oordelen naar de rondetijden.
Ondanks een paar detailfoutjes een auto die je twee keer nodig hebt: voor het circuit en voor de vitrine. De 917K heeft een zeer breed scala aan varianten - we kunnen ons zeker verheugen op nog veel meer mooie en goede raceauto's.
Vriendelijke groeten,
ondergetekende Martin
***************************************
Laten we beginnen met de schaal 1:1 !
Eind jaren '60 werd enduranceracen voornamelijk gedomineerd door de Ford GT40
maar toen kwam er een vrij kleine Duitse sportwagenfabrikant die zijn Porsche 917 op de circuits zette. in 1969 slaagde een Ford GT40 er door verschillende technische en aerodynamische problemen nog in om de 24-uursrace van Le Mans te winnen, maar een Porsche 917 K deed van zich spreken en won in datzelfde jaar de 1000-km-race op de Österreichring. Hoewel veel van de fabriekscoureurs aanvankelijk huiverig waren voor de Porsche 917 en de voorkeur gaven aan de beproefde Porsche 908, resulteerden voortdurende verdere ontwikkeling en optimalisatie in een winnende auto. De Porsche 908 werd alleen gebruikt op bergachtige circuits (Spa, Nürburgring, Targa Florio) en de andere circuits werden bediend met Porsche 917's, afhankelijk van het karakter van het circuit met de korte of lange staart.
De rood-witte Porsche 917 K (K = kortstaart) van het Porsche Salzburg Team zorgde in 1970 voor de eerste belangrijke overwinning in de 24-uursrace van Le Mans. De tweede plaats ging naar een Porsche 917 in de langstaartversie. Dit werd gevolgd door overwinningen in de 24 uur van Daytona en bijna alle andere races van het jaar, en Porsche kon onbetwist de algemene overwinning in het World Sports Car Championship pakken. Het model dat nu verkrijgbaar is alsCarrera 124 met startnummer 2 werd oorspronkelijk bestuurd door Pedro Rodriguez en Leo Kinnunen in de 24 uur van Daytona. De auto met chassisnummer 15 woog slechts 830 kg en had nog steeds de 4,5-liter motor met 560 pk, die later werd opgewaardeerd naar 4,9 liter met 600 pk.
En nu komen we bij de 1:24 versie vanCarrera !
Optik:
Het nieuwe 124-model ziet er prototypisch uit qua vorm en kleur. Platter, breder, lager ...
of zoiets. De auto past naadloos in de bestaande falanx van GT40 en
Ferrari 330 P4. De brede achterbanden en het ontwerp van de achterkant met de geïmpliceerde
De brede achterbanden en de achterconstructie met het impliciete reservewiel - dat ook toen al verplicht was voor races - zijn filigraan en rijk aan detail ... Aanrijdingen van achteren moeten koste wat kost worden vermeden, met een GT40 achterin krijg je een hoop hout.
De laag zittende bestuurdersstoel is maar half af, er is gewoon niet veel ruimte ... maar het is tenminste visueel aangepast. Ik zou de filigrane, zeer goed gereproduceerde ruitenwisser voor het racen verwijderen.
Het lakwerk en de decals zijn onberispelijk. Te oordelen naar de 1:1
foto's, past de vrij lichtblauwe kleur Foto's past de vrij lichtblauwe kleur heel goed bij de begindagen van het John Wyer-team. De wielen zijn goed gepositioneerd in de wielkasten.
Technik:
202 g totaal gewicht (waarvan 45 g carrosserie, 154 chassis met techniek + 3 g schroeven)
De bovenste van de twee koplampen is voorzien van licht, de achterste is helaas niet verlicht.
Het lichtgroene licht door de lenzen ziet er realistisch uit. De over het algemeen soepel lopende en rechte vooras draait op sommige plaatsen (ja, de rails zijn niet 100% vlak) niet mee bij het duwen over de baan De banden zijn geprofileerd, maar hebben voldoende grip en zijn redelijk vlak. De binnenkant van de banden heeft wat lichte bramen die eraf geschuurd moeten worden.
Fahrleistung:
Brede achterbanden en een plat silhouet met de al bekende componenten
een bank voor snel en veilig rijden. De versnellingsbak loopt zeer soepel en reageert direct op een druk op de knop. Hoewel ik de auto voorlopig alleen op een klein thuiscircuit met magneetondersteuning heb gereden, ben ik ervan overtuigd dat de Porsche 917 zich vooraan kan meten met zijn leeftijdsgenoten. Er is genoeg ruimte in het chassis voor loodsexperimenten, want het is pas echt leuk als de magneten eruit zijn en de auto realistisch sprint en drift. Voor mij was het wachten het waard.
Tot dan,
joergW
Een van de meest besproken
Volgens de dooslabels vertegenwoordigt het de Porsche 917K (Porsche chassisnummer 917-015) bestuurd door het rijdersduo Rodriguez/Kinunnen in de 24-uursrace van 1970 in Daytona. Het duo won ook de race. De opdruk - met name de plaatsing van het startnummer op de achterkant - is echter anders.
De carrosserievorm - puur visueel vergeleken met overeenkomstige foto's - is uitstekend. De verhoudingen zien er allemaal zeer harmonieus uit. De achterhefinrichting is minder filigraan - maar absoluut geschikt voor slotracen met voldoende aandacht voor detail. Het kleine raampje, dat speciaal werd geïntroduceerd voor races met steile bochten, is op het model
Zum Praktischen:
De brede achterwielen zitten vrij dicht op de achterkant. Afhankelijk van de productiegerelateerde zijwaartse speling van de achteras, kunnen ze ook tegen de carrosserie schuren. Er is geen achterlicht, maar de digitale decoder heeft wel een aansluiting.
Het chassis is gesloten - geen aparte afdekking voor de middenmagneet, waardoor het gemakkelijk te demonteren is. De banden zijn gemaakt van het zachtere materiaal dat overeenkomt met 'tuningbanden'.
In de originele volledig gemagnetiseerde leveringstoestand is het rijgedrag identiek aan dat van de andere D124-voertuigen. Het rijgeluid is echter vrij hoog (de speling van de versnellingsbak is iets te krap). Zonder extra magneten zijn de goede vooras/trailingarm set-up en de banden met veel grip aangenaam merkbaar. Beide assen (inclusief de wielen) lopen soepel. Het slijpen/platslijpen van de achterwielen bleek opnieuw voordelig.
Om de 917 van de baan te gooien - zelfs zonder houdmagneet - is wangedrag van de bestuurder nodig. In coördinatie met de twee buitenste middenmagneten, als we in de club met de C D124 oldtimers rijden, staat hij vooraan, te oordelen naar de rondetijden.
Ondanks een paar detailfoutjes een auto die je twee keer nodig hebt: voor het circuit en voor de vitrine. De 917K heeft een zeer breed scala aan varianten - we kunnen ons zeker verheugen op nog veel meer mooie en goede raceauto's.
Vriendelijke groeten,
ondergetekende Martin
***************************************
Laten we beginnen met de schaal 1:1 !
Eind jaren '60 werd enduranceracen voornamelijk gedomineerd door de Ford GT40
maar toen kwam er een vrij kleine Duitse sportwagenfabrikant die zijn Porsche 917 op de circuits zette. in 1969 slaagde een Ford GT40 er door verschillende technische en aerodynamische problemen nog in om de 24-uursrace van Le Mans te winnen, maar een Porsche 917 K deed van zich spreken en won in datzelfde jaar de 1000-km-race op de Österreichring. Hoewel veel van de fabriekscoureurs aanvankelijk huiverig waren voor de Porsche 917 en de voorkeur gaven aan de beproefde Porsche 908, resulteerden voortdurende verdere ontwikkeling en optimalisatie in een winnende auto. De Porsche 908 werd alleen gebruikt op bergachtige circuits (Spa, Nürburgring, Targa Florio) en de andere circuits werden bediend met Porsche 917's, afhankelijk van het karakter van het circuit met de korte of lange staart.
De rood-witte Porsche 917 K (K = kortstaart) van het Porsche Salzburg Team zorgde in 1970 voor de eerste belangrijke overwinning in de 24-uursrace van Le Mans. De tweede plaats ging naar een Porsche 917 in de langstaartversie. Dit werd gevolgd door overwinningen in de 24 uur van Daytona en bijna alle andere races van het jaar, en Porsche kon onbetwist de algemene overwinning in het World Sports Car Championship pakken. Het model dat nu verkrijgbaar is als
En nu komen we bij de 1:24 versie van
Optik:
Het nieuwe 124-model ziet er prototypisch uit qua vorm en kleur. Platter, breder, lager ...
of zoiets. De auto past naadloos in de bestaande falanx van GT40 en
Ferrari 330 P4. De brede achterbanden en het ontwerp van de achterkant met de geïmpliceerde
De brede achterbanden en de achterconstructie met het impliciete reservewiel - dat ook toen al verplicht was voor races - zijn filigraan en rijk aan detail ... Aanrijdingen van achteren moeten koste wat kost worden vermeden, met een GT40 achterin krijg je een hoop hout.
De laag zittende bestuurdersstoel is maar half af, er is gewoon niet veel ruimte ... maar het is tenminste visueel aangepast. Ik zou de filigrane, zeer goed gereproduceerde ruitenwisser voor het racen verwijderen.
Het lakwerk en de decals zijn onberispelijk. Te oordelen naar de 1:1
foto's, past de vrij lichtblauwe kleur Foto's past de vrij lichtblauwe kleur heel goed bij de begindagen van het John Wyer-team. De wielen zijn goed gepositioneerd in de wielkasten.
Technik:
202 g totaal gewicht (waarvan 45 g carrosserie, 154 chassis met techniek + 3 g schroeven)
De bovenste van de twee koplampen is voorzien van licht, de achterste is helaas niet verlicht.
Het lichtgroene licht door de lenzen ziet er realistisch uit. De over het algemeen soepel lopende en rechte vooras draait op sommige plaatsen (ja, de rails zijn niet 100% vlak) niet mee bij het duwen over de baan De banden zijn geprofileerd, maar hebben voldoende grip en zijn redelijk vlak. De binnenkant van de banden heeft wat lichte bramen die eraf geschuurd moeten worden.
Fahrleistung:
Brede achterbanden en een plat silhouet met de al bekende componenten
een bank voor snel en veilig rijden. De versnellingsbak loopt zeer soepel en reageert direct op een druk op de knop. Hoewel ik de auto voorlopig alleen op een klein thuiscircuit met magneetondersteuning heb gereden, ben ik ervan overtuigd dat de Porsche 917 zich vooraan kan meten met zijn leeftijdsgenoten. Er is genoeg ruimte in het chassis voor loodsexperimenten, want het is pas echt leuk als de magneten eruit zijn en de auto realistisch sprint en drift. Voor mij was het wachten het waard.
Tot dan,
joergW
